قریب به اتفاق علمای بزرگ اهل سنت درکتابهای تفسیری و حدیثی و تاریخی نقل کردهاند که رسول الله (صلی الله علیه و آله) در حال احتضار قلم و دوات خواست تا وصیتی کند که اگر امت به آن عمل کنند هرگز گمراه نمیگردند. ابوحامد غزالی در کتاب «سرّالعالمین» در مقالهی چهارم گوید:
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در روز غدیر فرمود: «من کنت مولاه فعلی مولاه» بعد از آن عمر بن الخطاب گفت: مبارک باد مبارک باد ای ابوالحسن مولای من ومولای همه مؤمنین ومؤمنات گردیدی. غزالی گوید این تبریک تسلیم و رضا و تحکیم است. سپس هوای حب ریاست وگره حیلهها و حرکت پرچمها وهجوم اسبها برای کشورگشائی و تکیه کردن به اریکهی قدرت خلافت آنها را وادار به نشستن در مسند خلافت نمود: «فَنَبَذُوهُ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ وَ اشْترََوْاْ بِهِ ثمََنًا قَلِیلًا فَبِئْسَ مَا یَشْترَُونَ (آل عمران:187)» رسول خدا صلی الله علیه (و آله) کمی به وفاتش مانده بود، فرمود: «إئتونی بدواة وبیاض لأ کتب لکم کتابا لا تختلفوا فیه بعدی» عمر گفت: «دعوا الرجل فانه لیهجر».1
و العیاذ بالله به آن پیامبر معصوم2 نسبت هذیانگوئی داد.
1به نقل از تذکرة الخواص سبط ابن جوزی64
2اگرچه علمای اهل سنت در عصمت قبل از بعثت ا نبیاء تردید دارند، ولی به عصمت بعد از بعثت در امور دینی اتفاق نظر دارند. وصیت حضرت هم مربوط به دین است. دقت شود.
- ۱ نظر
- ۲۶ تیر ۸۹ ، ۱۱:۲۵