دشمن در قلب اهل ولایت جایگاهی ندارد

امام باقر علیه السلام در تفسیر آیه کریمه:

ما جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَیْنِ فی‏ جَوْفِهِ (الأحزاب : 4)

از امیرالمؤمنین علیه السلام نقل می­کند که فرمود:

لایجتمع حبّنا و حبّ عدوّنا فی جوف إنسان، إنّ الله لم یجعل لرجل من قلبین فی جوفه، فیحبّ هذا و یبغض هذا، فأمّا محبّنا فیخلّص الحبّ لنا کما یخلّص الذهب بالنار لا کدر فیه، فمن أراد أ­ن یعلم حبّنا فلیمتحن قلبه، فإن شارکه فی حبّنا حبّ عدوّنا فلیس منّا و لسنا منه و الله عدوّهم و جبرئیل و میکائیل و *الله عدوّ للکافرین*(البقرة : 96).¹

محبت ما (آل محمد) با محبت دشمنان ما در درون انسانی هرگز جمع نمی­گردد؛ خداوند برایش در درون او دو قلب قرار نداده است که یکی را دوست بدارد و با دیگری دشمنی بورزد. دوست ما دوستی خود را در حق ما خالص می­گرداند، چنان که آتش طلا را خالص می­سازد. پس هر کس بخواهد بداند دوست ما است، دلش را آزمایش کند. اگر در دوستی ما، دوستی دشمن ما را شریک سازد، نه او از ما است و نه ما از اوییم و خداوند و نیز جبرییل و میکاییل دشمن اویند و خداوند دشمن کافران است.

آنان که از زلال کوثر قرآن کریم و آموزه ­های حیات ­بخش ائمه اطهار علیهم السلام بهره ای دارند، باید به نیکی مقام ارجمند آن بزرگواران را دریابند و برای احیای امر الهی در جوامع بشری، جایگاه والا و معارف بلند و روشن آنان را در تیره گون دنیای امروز بگسترند و آوای فلاح آنان را به جان­های آماده بنیوشانند.

1تفسیر علی بن ابراهیم قمی، ج2، ص171.